Dit gedicht schreef ik tijdens een training over de verlangens achter trauma’s, voorbij de angst en boosheid. Waar je Vrije Kind ruimte zoekt om te gedijen, geblokkeerd door het Aangepaste Kind dat 100% loyaliteit toont naar ouderfiguren ten koste van zichzelf. Ik droeg het voor aan de mede-trainees.
————–
Verlangen
Waar is het
In mijn lijf speelt het verstoppertje
Onder lagen van zeer
Oud, met roestige punten
Bedekt door nieuwere lagen van zeer
Scherp met randen als van glas
Onbuigzaam scherp
Verlangen versluierend achter
Vele lagen zeer
Verlangen, waar ben je
Als ik je vinden wil, zomaar
Snijd ik me
Voorzie me van etterende wonden
Verlangen, ik vind je
Door onuitputtelijk te zoeken
Vasthoudend
Niet opgevend
Met steun en in warmte
samen met mijn behoeftige vrije kind
Die me wijst op de scherpe randen en de punten
Zodat ik
Vrijer van pijn en wonden
eindelijk kan vinden
Mijn verlangen
Zo lang gewenst, zo erg nodig
Nu ken ik mijn verlangen..
Jolanda zegt
Scherp….!
En als een pijl zo in de roos….
Ik denk dat je toehoorders het ook herkenbaar vonden?
Patrick Odendaal zegt
Dank je wel, Jolanda. Ik kreeg veel enthousiaste en geraakte reacties. Erg fijn!