Het scannen voelt best vreemd. Ruim een uur staar je naar een scherm waarop je hele lijf in onderdelen voorbij glijdt. Met een koptelefoon en een kleine lezende laserstraal vanuit een lampje gericht op je voorhoofd. Het apparaat meet energiebanen in je lijf. Met driehoekjes, balkjes en rondjes geeft het vervolgens aan hoe je erbij zit. In een grafiek zie je of je meer energie geeft, dan je hebt. En, of je meer energie hebt, dan je geeft. In mijn grafiekjes zag je steeds de beweging als ik mijn adem inhield en mijn lijf zich klaarmaakte, als in energie over, om in beweging te komen. Dat was heel herkenbaar voor het moment waarin ik nu zit.